Όλες αυτές οι πρωτοφανείς σκηνές βίας που εκτυλίχθηκαν χθες βράδυ στο Ρέντη, εκτός από οργή, μου προκαλούν κυρίως αηδία. Με τους αντιπάλους και τη συμπεριφορά τους θα μου επιτρέψετε να μην ασχοληθώ καν. Ότι είναι το απέδειξαν χθες και δεν έχει κανένα νόημα να ασχοληθούμε περαιτέρω μαζί τους. Θέτω όμως τρία ερωτήματα:
1. Αλήθεια, μετά από αυτήν την καθαρή δολοφονική επίθεση, που ξέφυγε σαφέστατα από τα όρια του αθλητικού τσακωμού, ο διαιτητής με βάση ποιο σκεπτικό ήθελε να ξεκινήσει ξανά ο αγώνας; Και με βάση ποιο σκεπτικό τήρησε την λογική ''ίσων αποστάσεων'' αποβάλλοντας δύο παίκτες από την κάθε πλευρά;
2. Αλήθεια, αν όντως, όπως διατείνεται ο υπεύθυνος της διοργάνωσης, όλα αυτά είναι συνηθισμένο φαινόμενο στα γήπεδα, τότε για ποιο λόγο χρειάστηκε να εισέλθει στον αγωνιστικό χώρο; Τι νόημα έχουν οι κανονισμοί του πρωταθλήματος μπροστά σε όλο αυτό το χθεσινό μακελειό;
3. Αλήθεια, έχει σκεφτεί κανείς, του διαιτητή και του διοργανωτή συμπεριλαμβανομένων, τι θα γινόταν αν η δολοφονική καρατιά του παίκτη των αντιπάλων είχε βρει τον Κώστα Πάτση στο στήθος ή στο κεφάλι;
Εν τέλει σε τί είδους διοργάνωση, κάτω από ποιους όρους και προϋποθέσεις για τη σωματική υγεία των παικτών μας, συμμετέχει η ομάδα του ποδοσφαίρου;
