Είναι λίγο μετά τις 19:00. Στο γήπεδο 4 του Ελαιώνα η κεφαλιά του Γιώργου Ντοά αποκρούεται από τους αμυντικούς της Bullet με την μπάλα να καταλήγει σε κόρνερ το οποίο δεν εκτελέστηκε ποτέ καθώς ο διαιτητής της συνάντησης σφυρίζει για τελευταία φορά. Εκείνο το σφύριγμα έμελε να σκορπίσει χαμόγελα σε όλη την παναιγειρατική οικογένεια καθώς εκείνο το Σάββατο αποτέλεσε μια από τις πιο σημαντικές μέρες στην ιστορία του ένδοξου συλλόγου μας. O Παναιγειρατικός ήταν συνεπής στο πρώτο του "ραντεβού" με την Ιστορία. Με τον Λουκά Λαζαρίδη και τον Δημήτρη Μοτσάκο σε μεγάλα κέφια, με τον πρώτο να σκοράρει τέσσερις φορές ενώ τον δεύτερο δύο, και με τους Λάμπρου, Σαραντουλάκη και Κρεκούκια να πετυχαίνουν από ένα γκολ, ο Παναιγειρατικός κέρδισε την Bullet NL με σκορ 9-5 για την πρεμιέρα του πρωταθλήματος. Διονύσης Μάντζος, Γιώργος Ντοάς, Ζαχαρίας Σαραντουλάκης, Δημήτρης Μάντζος, Δημήτρης Κατσουρίνης, Θανάσης Θωμάς, Γιάννης Λάμπρου, Λουκάς Λαζαρίδης, Φίλιππος Κρεκούκιας, Μάριος Μάντζος, Άρης Μπούρας, Δημήτρης Μοτσάκος, Χάρης Πλούμης και Πέτρος Παπανικολάου (ως βοηθός προπονητών), έγραψαν το όνομά τους με χρυσά γράμματα σε μία τεράστια σελίδα στο βιβλίο της ιστορίας του συλλόγου. Οι μήνες κύλησαν και ο ΑΟΠ συναντά εκ νέου την Bullet για την αυλαία της πρώτης φάσης. Μία μέρα πριν την πολύ μεγάλη αναμέτρηση, μερικοί από τους πρωταγωνιστές της νίκης της 26ης Οκτωβρίου του 2008 θυμούνται...Δημήτρης Μάντζος: "Η αναμέτρηση με τη Bullet, το πρώτο ανταγωνιστικό μας παιχνίδι επί αθηναϊκού εδάφους, ήταν μια από τις σημαντικότερες εμπειρίες για κάθε μέλος αυτής της ομάδας. Και μόνη η αίσθηση της συμμετοχής σε μια μεγάλη διοργάνωση, μας γοήτευε και μας γέμιζε προσμονή. Η καθυστέρηση στην έναρξη του πρωταθλήματος μας βοήθησε αρκετά. Γνωριαστήκαμε, "δέσαμε" σαν σύνολο και προετοιμαστήκαμε κατάλληλα για την πρώτη σέντρα. Ο Ελαιώνας μας φαινόταν αρκετά "φιλόξενος" χώρος και από την πρώτη μας επαφή με τις εγκαταστάσεις απολαύσαμε κάθε στιγμή. Αυτός ήταν άλλωστε και ο σκοπός μας μέχρι τότε: να ζήσουμε στο έπακρο τη νέα εμπειρία και να βγούμε κάπως, οπωσδήποτε, κερδισμένοι από την επιλογή μας να ανεβούμε επίπεδο. Εκείνο όμως το γεγονός που μας κέντριζε το ενδιαφέρον και μας γέμιζε με αγωνία για το ξεκίνημα ήταν το γεγονός ότι για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια είχαμε να αντιμετωπίσουμε ομάδες παντελώς άγνωστες σε εμάς! Κάθε απόπειρα πρόβλεψης ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία. Η όλη εικόνα του ομίλου έμοιαζε με "αίνιγμα". Το όνομα της Bullet τότε δεν μας έλεγε πολλά. Και φροντίσαμε αυτό το θράσος μας, την αιγειράτικη άγνοια του κινδύνου με την οποία έχουμε όλοι μας μεγαλώσει όλα αυτά τα χρόνια, να τη βγάλουμε σε εκείνο το σπουδαίο ματς, προκειμένου να σταθούμε το ύψος των νέων περιστάσεων. Και το κάναμε! Παίξαμε απλό όμως ταυτόχρονα ακαταμάχητο ποδόσφαιρο. Σε κανένα σημείο του αγώνα δεν δείξαμε αδύναμοι, φοβισμένοι, άπειροι. Το τελικό σκορ αντικαπτρίζει πλήρως την πραγματικότητα ενός αγώνα ιστορικού και συμβολικού. Η "παλιά φρουρά" μαζί με τα νέα παιδιά που μόλις πρόβαραν τη μαύρη φανέλα, είχαμε καταφέρει το ακατόρθωτο: Κάναμε το Ρέντη "Δημοτικό". Κι αυτό ήταν κάτι παραπάνω από αρκετό για να μας δώσει την αναγκαία ώθηση για το υπόλοιπο της χρονιάς".
Γιώργος Ντοάς: "Δεν μπορεί κανείς να περιγράψει τα συναισθήματα μου εκείνη την ημέρα. Από το πρωί περίμενα να έρθει η στιγμή του αγώνα. Μπαίνοντας στο γήπεδο επιβεβαιώθηκα ότι ο Παναιγειρατικός εδώ ανήκει... στην ελίτ. Ήταν η αρχή ενός νεόυ ταξιδιού και πάντα ο αγώνας αυτός θα μείνει χαραγμένος στη μνήμη μου. 'Ολα αυτά σε συνδυασμό με το νικηφόρο αποτέλεσμα φυσικά. Γύρισα σπίτι μου εκείνο το βράδυ και πραγματικά ένιωθα ότι ο Παναιγειρατικός εκείνο το απόγευμα ξεκίνησε μια νέα εποποιία. 'Ελεγα από μέσα μου "αυτό είναι". Η Αιγείρα δαγκώνει."
Διονύσης Μάντζος: "Ήταν, όπως αποδείχτηκε, μία από τις πλέον σημαντικές νίκες. Ήταν περίεργα εκείνο το απόγευμα αλλά συνάμα και τόσο καταπληκτικά. Δε γνωρίζαμε ποιές ήταν οι δυνάμεις μας, μέχρι τι θα μπορέσουμε να διεκδικήσουμε, μέχρι πού θα μπορέσουμε να φτάσουμε χωρίς να διαπράξουμε ύβρι. Έβλεπα με μεγάλη χαρά, ικανοποίηση αλλά και συγκίνηση την παρέα μας να παίζει όμορφο ποδόσφαιρο, να νικά και πάνω από όλα να πανηγυρίζει κάθε γκολ σα νά'ταν τελικός! Προσωπικά, πριν το παιχνίδι δεν ήξερα σε τι κατάσταση ήταν ο ώμος μου και τι απόδοση θα πιάσω κάτω από τα "μεγάλα" γκολ-ποστ, αλλά στο τέλος ήμουν πολύ ικανοποιημένος που κατάφερα να ανταπεξέλθω έστω και μακριά από τα γνώριμά μου "αιγειράτικα" δοκάρια - σκουπιδοτενεκές και μπασκέτα! Η πρώτη μας νίκη μας δίνει ένα υπερπολύτιμο πλεονέκτημα να μας ικανοποιούν δύο αποτελέσματα στο δεύτερό μας παιχνίδι με αυτούς τους αντιπάλους. Εάν υποθέσουμε ότι το ρόστερ τους έχει παραμείνει σταθερό, ευελπιστώ ότι πάνοπλος ο ΑΟΠ θα μπορέσει να τους αντιμετωπίσει. Άλλωστε, η Ιστορία επαναλαμβάνεται...".
Φίλιππος Κρεκούκιας: ''Θυμάμαι ότι εκείνη την ημέρα είχα πολύ άγχος, επειδή ήθελα να ξεκινήσουμε με νίκη τη σεζόν αλλά περισσότερο ήθελα να δω αν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω στη θέση του αμυντικού χαφ που είχα χρόνια να παίξω και δεν ήμουν κι έτοιμος τότε και χωρίς καθόλου προετοιμασία ήμουν πολύ πίσω σε σχέση με τα υπόλοιπα παιδιά. Ευτυχώς κύλησαν όλα ομαλά, μας πήγε το παιχνίδι και κάναμε τα δύσκολα εύκολα. Θυμάμαι επίσης τον τραυματισμό μου στο κεφάλι που αιμορραγούσα κι έλεγα από μέσα μου ''αρχίσαμε από τώρα να ματώνουμε;". Τελικά, μεγάλη νίκη και σημαντική, όπως αποδεικνύεται. Έπαιξε και ο φίλος μου ο Κατσουρίνης, δυστυχώς για τελευταία φορά τουλάχιστον για φέτος. Όμορφες στιγμές μετά τη λήξη και μεγάλη ικανοποίηση για το ιδανικό ξεκίνημα. Ελπίζω να ζήσουμε ανάλογες στιγμές και αύριο''.
Γιάννης Λάμπρου: "Το ματς με την Bullet αποτέλεσε το ξεκίνημα της πορείας του ΑΟΠ στη νέα εποχή και είμαι πολύ ευτυχής που ήμουν παρών σε αυτήν την κορυφαία συγκυρία. Ήταν μάλιστα το ντεμπούτο μου με τη μελανόλευκη φανέλα σε επίσημο αγώνα και όσο να 'ναι ένα άγχος υπήρχε για τις πρώτες εντυπώσεις μου με την ομάδα. Το ματς αναμενόταν δύσκολο και όλοι στην ομάδα θυμάμαι "κρατούσαμε μικρό καλάθι". Συνάμα, όμως ήμαστε και αποφασισμένοι να δείξουμε τι αξίζουμε. Το ματς έκλεισε με ευτυχή κατάληξη για τον Παναιγειρατικό αλλά και για μένα προσωπικά αφού μάλιστα σκόραρα στο ντεμπούτο μου μετά από έξοχη συνεργασία των αδελφών Μάντζων. Όλοι ήμαστε ενθουσιασμένοι με το ιδανικό ξεκίνημα σε μια σεζόν που έκρυβε όπως φάνηκε ακόμη μεγαλύτερες συγκινήσεις. Πρέπει να αναζητήσουμε την αύρα εκείνου του αγώνα και να παρουσιαστούμε σοβαροί, δυνατοί κι αποφασισμένοι να τα δώσουμε όλα, καθώς πέφτει η αυλαία της κανονικής περιόδου. Είναι υποχρέωσή μας, απέναντι στον ΑΟΠ, τον κόσμο αλλά και απέναντι στον εαυτό μας. Ραντεβού, λοιπόν αύριο και μακάρι οι "σφαίρες" του Παναί να είναι αρκετά ισχυρές ώστε να τρυπήσουν τα αντίπαλα δίχτυα".
Χάρης Πλούμης: "Τα συναισθήματα ήταν πολύ περίεργα εκείνη την ημέρα, μπερδεμένα. Πρώτη μας εμφάνιση σε αθηναϊκό πρωτάθλημα. Αγωνία για το τι θα συναντήσουμε, για τον αντίπαλο κτλ. Θυμάμαι ότι ήμουν λίγο νευριασμένος γιατί το μεσημέρι εκείνο είχα παραλάβει τη φανέλα μου και το νούμερο τυπώθηκε λάθος, 21 αντί για 12 που το ήθελα πολύ. Είχα δηλώσει πριν το ματς πως στόχος μας είναι να κάνουμε μία νίκη σε όλο το πρωτάθλημα και να μην στενοχωρηθούμε εάν χάσουμε. Φυσικά και δεν το πίστευα αυτό, απλά το είπα για να φύγει από όλους το άγχος. Ο αντίπαλός μας ήταν πάρα πολύ καλός, σίγουρα πιο έμπειρος από μας σε τέτοια πρωταθλήματα και όμως κάναμε ένα καταπληκτικό ματς. Προηγούμαστε κάπου 4-1 και η νίκη όσο περνούσε η ώρα έδειχνε όλο και πιο κοντά. Κάπου δέκα λεπτά πριν τη λήξη μπήκα κι εγώ κι ενώ το ματς είχε καθαρίσει. Γεύτηκα την πρώτη συμμετοχή. Δεν ήμουν καλός αλλά εγώ απολάμβανα και διασκέδαζα την πρώτη μας νίκη κάνοντας τα γνωστά, χαζά κολπάκια μου, καθυστερήσεις, ντριμπλίτσες κτλ. Το ματς έληξε κι έβλεπα παντού αγκαλιές. Η πρώτη ιστορική νίκη είχε έρθει και μας έδωσε τεράστια ώθηση για τη συνέχεια. Οι αντίπαλοί μας είχαν επίθεση φωτιά αλλά υστερούσαν αμυντικά, φαντάζομαι θα έχουν βελτιωθεί. Και να, που κλείνουμε το πρωτάθλημα με αυτούς σε ένα ματς-φωτιά".
Θανάσης Θωμάς: "Από εκείνο το παιχνίδι ξεχωρίζω τη συμμετοχή του Δημήτρη Κατσουρίνη, όχι λόγω απόδοσης αλλά λόγω τιμητικής συμμετοχής ενός μεγάλου ποδοσφαιριστή κι ανθρώπου. Θυμάμαι επίσης τη μεγάλη έφεση στο σκοράρισμα που είχαμε, με μια επιβλητική εννιάρα, καθώς και το εξαιρετικό γκολ του Λαζαρίδη με ψιλοκρεμαστό πλασέ. Πριν το παιχνίδι είχαμε άγχος λόγω πρεμιέρας. Πάντα υπάρχει άγχος στις πρεμιέρες, που λένε και οι τραγουδιστές και βέβαια μετά νιώθαμε πολύ μεγάλη ικανοποίηση για το αποτέλεσμα και την καλή αρχή".
Ζαχαρίας Σαραντουλάκης: "Ήταν το πρώτο ματς της ομάδας στη διοργάνωση και θυμάμαι ότι δεν περίμενα εγώ προσωπικά κάτι τόσο μεγάλο, τόσο τεράστιο. Κρατούσα τις δικές μου επιφυλάξεις. Μόλις όμως είδα το τελικό αποτέλεσμα 9-5, που αποτελεί και τη μεγαλύτερη σε έκταση νίκη μας μετά από αυτή κόντρα στο Πειρατικό, ένιωσα τρομερή έκπληξη. Πραγματικά, έλεγα από μέσα μου πως αυτή η ομάδα είναι για μεγάλα πράγματα. Πιστεύω πως εκείνη την νίκη την έφερε η μαγκιά των Αιγειρατών".
Λουκάς Λαζαρίδης: "Η καριέρα μου με την ομάδα του Παναιγειρατικού ξεκίνησε σε εκείνο το ματς με τη Bullet. Η αναμέτρηση εκείνη έληξε με μια σπουδαία νίκη για τον ΑΟΠ και την καλύτερη φετινή προσωπική εμφάνισή μου. Η μοίρα τα έφερε έτσι, ώστε η Bullet να είναι και ο τελευταίος αντίπαλός μας στον όμιλο. Ελπίζω η ιστορία να επαναληφθεί!"
Δημήτρης Μοτσάκος: "Ο πρώτος αγώνας με την Bullet ήταν από τους πιο ωραίους σε απόδοση που είχαμε κάνει. Αν και μπήκαν δυναμικά οι αντίπαλοι εμείς καταφέραμε να τους νικήσουμε με μια εύκολη νίκη με πολλά αλλά και ωραία γκολ. Ήταν η πρώτη αγωνιστική και θυμάμαι ότι είχαμε αρκετό άγχος για το τι θα μας περίμενε στο γήπεδο. Ήταν μια πολύ καλή αρχή για τον Παναιγειρατικό και μας βοήθησε ψυχολογικά".
Μάριος Μάντζος: "Εκείνο ήταν ένα από τα παιχνίδια που δεν αγχώθηκα, εγώ προσωπικά, καθόλου. Μπήκαμε μέσα στο γήπεδο να απολαύσουμε την πρώτη μας συμμετοχή. Δεν μας κυρίευσε το άγχος ούτε όταν η Bullet προηγήθηκε με 0-1. Γνωρίζαμε πως πηγαίναμε να παίξουμε σε ένα άγνωστο πρωτάθλημα, εντελώς διαφορετικό και καλύτερο σε ποιότητα και οργάνωση από εκείνο της Αιγείρας και κόντρα σε αντιπάλους που δεν είχαμε ξαναδεί. Στο γήπεδο 4 τότε ο κάθε ποδοσφαιριστής εμφάνισε τον πραγματικό του εαυτό και εκείνος ήταν ο λόγος, σε συνδυασμό βέβαια και με τις εξαιρετικές προπονητικές ικανότητες του Πέτρου Παπανικολάου, που οδηγηθήκαμε σε μια μεγάλη νίκη. Μόλις έληξε το παιχνίδι αγκάλιασα σφιχτά τον Γιώργο (σ.σ. Ντοά) που ήταν δίπλα μου. Γύρισα και είδα όλους τους συμπαίκτες μου να πανηγυρίζουν. Εκείνη τη στιγμή ήθελα να πάρω όλους τους φίλους μου μια μεγάλη αγκαλιά. Εκείνο το απόγευμα ήταν εξαιρετικά μεγάλο. Ένιωθα υπέροχα που είχαμε κερδίσει διότι δε μιλούσαμε για μία απλώς νίκη γηπέδου. Η επιτυχία ήταν τεράστια τόσο αγωνιστικά και βαθμολογικά όσο και εξωαγωνιστικά και ψυχολογικά. Μια νέα χρυσή σελίδα είχε γραφτεί, μέχρι την επόμενη βέβαια"
Άρης Μπούρας: "Στο πρώτο παιχνίδι της χρονιάς ήταν όλα παράξενα. Ήταν που μόλις είχαμε γνωρίσει τα παιδιά που θα βγάζαμε μαζί όλη τη χρονιά και με το Ζαχαρία νιώθαμε περίεργα κάπως. Όμως, μόλις έφτασα στο γήπεδο και είδα τα παιδιά, ένιωσα ένα συναίσθημα χαράς γιατί με αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή. Θυμάμαι που περιμέναμε να μπούμε στο γήπεδο, να αλλάξουμε τις πρώτες πάσες, να μιλήσουμε για το πώς θα παίξουμε, κι άλλα διάφορα. Κατά τη διάρκεια του αγώνα, η αδρεναλίνη ήταν στα ύψη λόγω ότι σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα κατάφερα να μπω στο κλίμα και να καταλάβω πώς νιώθουν και οι ίδιοι σε κάθε παιχνίδι. Μαζί με τον συμπαίκτη μου, την... ψυχούλα μου Μάριο Μάντζο και με όλα τα άλλα παιδιά που ήμαστε απ' έξω θυμάμαι ήμαστε στην τσίτα. Σε κάθε φάση, σε κάθε λάθος, σε κάθε γκολ είτε δικό τους είτε δικό μας, πεταγόμαστε γιατί θέλαμε να κερδίσουμε, να ξεκινήσουμε με νίκη. Ειδικά μόλις τελείωσε το παιχνίδι και κερδίσαμε είχαμε όλοι μια αίσθηση χαράς, ικανοποίσης γιατί καταφέραμε έναν άθλο, γιατί μαζευτήκαμε μια παρέα για να παίξουμε και κατορθώσαμε μέσα από αυτό να κάνουμε ακόμη πιο σημαντικά πράγματα. Ήταν, όπως είπα, μία αίσθηση απόλυτης χαράς για όλους. Όσο για μία φάση που έσωσα την ομάδα μου από ένα γκολ, έχω να πω ότι όλα είναι μέσα στο παιχνίδι. Μπορούσε να είναι κάποιος άλλος στη θέση μου και δεν ήταν κάτι στο οποίο στέκομαι, γιατί αυτό βοήθησε την ομάδα".
Άρης Μπούρας: "Στο πρώτο παιχνίδι της χρονιάς ήταν όλα παράξενα. Ήταν που μόλις είχαμε γνωρίσει τα παιδιά που θα βγάζαμε μαζί όλη τη χρονιά και με το Ζαχαρία νιώθαμε περίεργα κάπως. Όμως, μόλις έφτασα στο γήπεδο και είδα τα παιδιά, ένιωσα ένα συναίσθημα χαράς γιατί με αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή. Θυμάμαι που περιμέναμε να μπούμε στο γήπεδο, να αλλάξουμε τις πρώτες πάσες, να μιλήσουμε για το πώς θα παίξουμε, κι άλλα διάφορα. Κατά τη διάρκεια του αγώνα, η αδρεναλίνη ήταν στα ύψη λόγω ότι σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα κατάφερα να μπω στο κλίμα και να καταλάβω πώς νιώθουν και οι ίδιοι σε κάθε παιχνίδι. Μαζί με τον συμπαίκτη μου, την... ψυχούλα μου Μάριο Μάντζο και με όλα τα άλλα παιδιά που ήμαστε απ' έξω θυμάμαι ήμαστε στην τσίτα. Σε κάθε φάση, σε κάθε λάθος, σε κάθε γκολ είτε δικό τους είτε δικό μας, πεταγόμαστε γιατί θέλαμε να κερδίσουμε, να ξεκινήσουμε με νίκη. Ειδικά μόλις τελείωσε το παιχνίδι και κερδίσαμε είχαμε όλοι μια αίσθηση χαράς, ικανοποίσης γιατί καταφέραμε έναν άθλο, γιατί μαζευτήκαμε μια παρέα για να παίξουμε και κατορθώσαμε μέσα από αυτό να κάνουμε ακόμη πιο σημαντικά πράγματα. Ήταν, όπως είπα, μία αίσθηση απόλυτης χαράς για όλους. Όσο για μία φάση που έσωσα την ομάδα μου από ένα γκολ, έχω να πω ότι όλα είναι μέσα στο παιχνίδι. Μπορούσε να είναι κάποιος άλλος στη θέση μου και δεν ήταν κάτι στο οποίο στέκομαι, γιατί αυτό βοήθησε την ομάδα".
