Είναι αυτονόητο ότι κανένας στον Α.Ο.Π. δε χαίρεται όταν η ομάδα φέρνει άσχημα αποτελέσματα και ειδικά όταν η έκταση της διαφοράς είναι τόσο μεγάλη. Όταν πήραμε την απόφαση να κάνουμε το μεγάλο βήμα και να συμμετάσχουμε σε τουρνουά στην Αθήνα, γνωρίζαμε εκ των προτέρων μαζί με τις ανέσεις και τις δυσκολίες τις οποίες θα αντιμετωπίζαμε. Νέο περιβάλλον, διαφορετική οργάνωση του πρωταθλήματος, ανεβασμένο επίπεδο των αντιπάλων κα. Προφανώς κανείς (σοβαρός) άνθρωπος του Παναιγειρατικού δεν υποστήριξε ποτέ ότι θα έχουμε μόνο επιτυχίες. Το ποδόσφαιρο υπό τις συνθήκες που προανέφερα συνδυάζει νίκες και ήττες, χαρές και λύπες, ειδικά για πρωτάρηδες σε τέτοιες διοργανώσεις όπως αυτή που συμμετέχουμε. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι κατά βάση η φαντασίωση του αήττητου. Το κεντρικό ζητούμενο είναι η προσπάθεια, η πίστη στις δυνατότητές μας και η αντοχή. Δυστυχώς, στον αγώνα με τις Πυραμίδες, η ομάδα στο σύνολό της δεν ανέδειξε καμμια από αυτές τις τρεις αξίες που χαρακτηρίζουν το παναιγειρατικό πνεύμα. Αντιθέτως, παρατήρησα μία γενικευμένη γκρίνια για τη διαιτησία, για τους αντιπάλους κλπ. Ο Α.Ο.Π. δεν πρέπει και δεν αξίζει να εμφανίζει συμπεριφορές που ενδημούν στο ελληνικό ποδόσφαιρο και στηρίζονται στο δόγμα 'για όλα φταίνε οι άλλοι". Η αλήθεια είναι ότι η ομάδα παράτησε πολύ γρήγορα το παιχνίδι και από κει και πέρα επήλθε η αναρχία, η παντελής έλλειψη συγκέντωσης και πίστης στην προσπάθεια. Αυτό είναι απαράδεκτο για κάθε παίκτη που φορά την μελανόλευκη φανέλα και συνιστά πλήρη περιφρόνηση απέναντι στην ιστορία και στον κόσμο της Αρμάδας. Αυτό ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να ξαναγίνει. Σε κάθε περίπτωση συνιστώ αυτοσυγκράτηση, ρεαλισμό, και σοβαρότητα. Δεν ήρθε το τέλος, άλλωστε το πρωτάθλημα έχει πολύ δρόμο ακόμη. Τέλος, απευθυνόμενος στον κόσμο της ομάδας, δηλώνω ότι η διοίκηση παρακολουθεί πολύ στενά τα τεκταινόμενα και δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσει τον Παναιγειρατικό έκθετο.
