Όταν ο Φίλιππος Κρεκούκιας αναλάμβανε να εκτελέσει το πρώτο πέναλτι στον τελικό του πρωταθλήματος ενάντια στη Μεικτή ΣΕΦ τον Ιούλιο του 2010, σίγουρα δεν περίμενε κανείς ότι θα εξελισσόταν στον μοιραίο παίκτη εκείνης της αναμέτρησης. Ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία του ΑΟΠ, λίγο μετά την εκτέλεση που κατέληξε πάνω από τα δοκάρια του αντίπαλου πορτιέρο, έμοιαζε κυριολεκτικά απαρηγόρητος. «Όση στεναχώρια νομίζεις ότι τους έδωσες σήμερα, τόση και περισσότερη χαρά μπορείς να τους προσφέρεις. Αυτό που έγινε απόψε είναι για να σας δυναμώσει. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο». ήταν τα λόγια του αντιδημάρχου Αιγείρας κυρίου Σωτήρη Διαμαντόπουλου προς τον «Ναύαρχο» στην απονομή των μεταλλίων.
Μπορεί εκείνο το βράδυ να μη δόθηκε μεγάλη σημασία στα λόγια αυτά ελέω της συναισθηματικής φόρτισης που συνόδευε την περίσταση, όμως τελικά αποδείχθηκε ότι ήταν προφητικά.
Ο Παναιγειρατικός, δύο χρόνια μετά, επέστρεψε στον τελικό και διεκδικεί και πάλι με αξιώσεις τον τίτλο του πρωταθλητή. Οι "μελανόλευκοι" πέρασαν από σαράντα κύματα, δάμασαν τον εγωισμό τους, ωρίμασαν και όντας πιο δυνατοί από ποτέ δημιούργησαν μια ομάδα οργανωμένη με αρχή, μέση και τέλος, ικανή για πρωταθλητισμό. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον άλλωστε. Με δώδεκα παίκτες από το ρόστερ της σεζόν 2009-2010 να παραμένουν και να διατηρούν αναλλοίωτο τον βασικό κορμό αλλά και επτά από αυτούς που συμμετείχαν σ' εκείνον τον δραματικό χαμένο τελικό να δηλώνουν και πάλι το "παρών", δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι η ομάδα άλλαξε ταυτότητα. Απεναντίας, πρόβαλλε την ομοιογένεια της ως ένα από τα ισχυρότερα "όπλα" της στον δρόμο για την επιτυχία. Με αυτό πορεύθηκε και μ' αυτό κατάφερε να γευτεί τόσες χαρές μέχρι τον φετινό τελικό.
Εκεί περιμένουν οι Μεϊβάντ. Το ακλόνητο φαβορί από το ξεκίνημα της σεζόν για την κατάκτηση του τροπαίου αλλά και η ομάδα που "έσπασε" τα κοντέρ κατά την διάρκεια του πρωταθλήματος. Για αυτήν την εντυπωσιακή παρέα μεταναστών από το Αφγανιστάν που μετέχει για έβδομη χρονιά στο τουρνουά φέτος, η συμμετοχή σε έναν τελικό ίσως να μη λέει πολλά. Ίσως η παρουσία σε αυτόν, αν δεν συνοδεύεται και από την κούπα, να μην έχει την αξία που θα είχε για άλλες ομάδες. Λογικό, θα έλεγε κανείς, αν εξετάσει τα κατορθώματα και το προφίλ της αυθεντικά ακατάβλητης ομάδας που δημιούργησαν σχολαστικά όλο αυτό το διάστημα. Το να παραμένεις αήττητος για μια ολόκληρη σεζόν μετρώντας 24 νίκες σε 26 ματς μοιάζει σχεδόν εξωπραγματικό. Ακόμη πιο εξωπραγματικό μοιάζει το να είσαι μόλις η μία από τις τρεις ομάδες που το έχουν καταφέρει φέτος (σε σύνολο σχεδόν 190 ομάδων!) σε όλα τα πρωταθλήματα του Ελαιώνα.
Ωστόσο οι Μεϊβάντ δεν έμειναν εκεί. Στην πορεία τους μέχρι τον τελικό φρόντισαν να κάνουν όσο περισσότερο θόρυβο μπορούσαν, βομβαρδίζοντας ανηλεώς τις αντίπαλες εστίες. Από νωρίς πήραν "σπίτι τους" τον τίτλο της καλύτερης επίθεσης σημειώνοντας ως εδώ 185 γκολ. Με αποτελέσματα όπως το 23-1 ενάντια στους Κολομβιανούς, το 17-0 έναντι των Jack Daniels Utd, 14-0 έναντι των Ντιμίλιο αλλά και το ασύλληπτο 9-0 του α' γύρου κόντρα στο Κουρδιστάν (που κατετάγη στην 2η θέση της κανονικής διάρκειας του τουρνουά) πέρασαν εμφατικά το μήνυμα. Ήταν το αφεντικό στον β' όμιλο του Σαββάτου και έπρεπε να γίνει σε όλους σαφές.
Στα παιχνίδια με τον Παναιγειρατικό πάντως, εκεί όπου η "Μαύρη Αρμάδα" κοίταξε κατάματα τον αντίπαλο της, έδειξαν για πρώτη φορά ευάλωτοι. Κάθε άλλο παρά ευχάριστο για το γόητρο τους ήταν το 2-2 του α' γύρου όπου εμφάνισαν πολλά τρωτά σημεία και λίγο έλειψε να μετατραπεί στην πρώτη ήττα του ενεργητικού τους. Με εκδικητικές διαθέσεις στον β' γύρο τελικά έκαμψαν την αντίσταση του -μάλλον αδιάφορου- ΑΟΠ ("κανένα βαθμολογικό ενδιαφέρον" είπε ο Παπανικολάου στους παίκτες του πριν το ματς), επικρατώντας με 3-0, εκμεταλλευόμενοι ωστόσο την ατυχία του αντιπάλου και κάποια διαιτητικά λάθη που θα μπορούσαν να αλλάξουν την έκβαση εκείνης της αναμέτρησης.
Στα play off δεν ίδρωσαν ιδιαίτερα για να καταβάλουν την αντίσταση της Σιντρίμ Τιμ στον προημιτελικό κερδίζοντας με 11-1. Παρ' όλα αυτά, τα... "χρειάστηκαν" κυριολεκτικά στον ημιτελικό με το Κουρδιστάν όπου παρατάχθηκαν με ορισμένες σημαντικές ελλείψεις κι εν τέλει πήραν την πρόκριση στα πέναλτι μετά το 2-2 της κανονικής διάρκειας του αγώνα σε ένα από τα καλύτερα ματς της χρονιάς όπως μνημονεύεται από όλους όσους ήταν παρόντες.
Και τώρα η μεγάλη ώρα. Ο τελικός της 14ης Ιουλίου φέρνει ξανά αντιμέτωπους Μεϊβάντ και Παναιγειρατικό. Δύο κόσμοι διαφορετικοί, δυο ποδοσφαιρικές κουλτούρες με πάρα πολλές διαφορές αλλά και ομοιότητες μεταξύ τους. Οι λογαριασμοί είναι ανοιχτοί και οι προβλέψεις δύσκολο να γίνουν. Θα μπορούσε κανείς να κατατάξει την "Μαύρη Αρμάδα" από τώρα στα θύματα των τρομοκρατών της "Αλ Κάιντα". Θα μπορούσε να πει με βεβαιότητα ότι αυτό το τρόπαιο έχει φαβορί. Όμως, στην περίπτωση του Παναιγειρατικού τα πράγματα αλλάζουν. Για όσους γνωρίζουν την ψυχοσύνθεση αυτής της ομάδας, τους αρκεί να μη βάλουν το χέρι τους στη φωτιά. Να μην κάνουν προγνωστικά. Αρκεί για να καταλάβουν ότι αυτό το Σάββατο Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΑΙΓΕΙΡΑΣ θα χτυπά στον Ελαιώνα! Πιο δυνατά και πιο έντονα από κάθε άλλη φορά! Τα υπόλοιπα ανήκουν στον αγωνιστικό χώρο. Εκεί θα κριθεί ο πρωταθλητής.
ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ! ΠΑΝΑΙ ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!!!
Eleonas Shooting Analysis [Armada Magazine]
